اين است كه كسي به خط استاد محدثي كه با او معاصر و يا غير معاصر است، حديثي بيابد؛ بدون اينكه پاي سخنش نشسته و يا از او اجازه روايت گرفته باشد. در اين صورت همگان متفقند كه وي حق روايت آن را از طرف آن محدث ندارد. بلكه بايد بگويد: وجدت يعني يافتم، يا قرأت يعني خواندم بخط فلان، و به دنبالش بقيه اسناد متن حديث را بگويد. و يا اينكه بگويد: وجدت بخط فلان، يا في كتاب فلان، عن فلان و.... [1] .

در تمام اين حالات سخن درباره شخصي مجمهول و ناشناخته اي، به فردي مجهول، و درباره موضوعي مجهول و نامعلوم نمي باشد، بلكه سخن درباره شخص استاد محدث، و شاگرد و حديث يا كتابي است كه هر كدامشان وجود خارجي دارند و معلوم و مشخص هستند.