قيامها و شورشهاي مكه و مدينه اين چنين درهم شكسته شد. اما همزمان و پس از آنها، نهضتهاي ديگري مانند قيام توابين در سال 65 در كوفه به وقوع پيوست كه شعارشان يا لثارات الحسين بود. آنها با سپاهيان خلافت در عين الورده به سختي جنگيدند تا همگي بشهادت رسيدند. به دنبال آن قيام مختار بوقوع پيوست كه در سال 66 هجري در كوفه قيام كرد و كشندگان حسين (ع) را بكشت.

ديگري، قيامهاي علويان بود: مانند قيام زيد شهيد و پسرش يحيي. [1] .

و دست آخر قيام عباسيان كه قيامشان زير نام دعوت براي آل محمد آغاز گرديد و با همين نام خلافت خاندان اموي را در هم كوبيدند و در آخر خلافت عباسيان را بنا كردند. از اين رو ابوسلمه خلال را وزير آل محمد، و ابومسلم خراساني را امير آل محمد مي خواندند. و چون ابوسلمه كشته شد، شاعري در سوگ او چنين سرود:



ان الوزير، وزير آل محمد

أودي فمن يشناك كان وزيرا [2] .



آن وزير، كه وزير آل محمد (ص) بود، هلاك گرديد، و آن ديگري كه بدخواه و دشمن تو بود، به وزارت رسيد.