ابن كثير و ديگران آورده اند آنگاه كه ابن زياد حسين (ع) و يارانش را به شهادت رسانيد و سرهاي بريده ايشان را به دربار يزيد فرستاد، يزيد ابتدا به كشته شدن ايشان شادمان گرديد و ابن زياد را به خود نزديك ساخت و او را سخت گرامي داشت. اما ديري نپاييد كه پشيمان شد و گفت: فرزند زياد با كشتن حسين مرا در مورد خشم و نفرت مسلمانان قرار داد و تخم كينه و دشمني مرا در دلهاي ايشان بكاشت؛ به گونه اي كه نيكوكار و گنهكار مرا به ديده خشم و نفرت مي نگرد. [1] .