بلاذري و ذهبي آورده اند كه يزيد سر حسين (ع) را به مدينه فرستاد. [1] .

عمرو بن سعيد با ديدن سر حسين گفت: چه خوب بود كه اميرالمؤمنين اين سر را براي ما نمي فرستاد! مروان در پاسخ او گفت: حرف بي جايي زدي. سر را بده ببينم! آن وقت سر حسين را گرفت و گفت:



يا حبذا بردك في اليدين

و لونك الاحمر في الخدين [2] .



چه جالب است كه سرت در دستهايم سرد است در حالي كه گونه هايت سرخ مي باشند!

راوي مي گويد چون سر حسين (ع) به مدينه رسيد، آن را بر نيزه كرده به معرض تماشاي مردم گذاشتند و از زنان ابوطالب صداي گريه و فريادشان برخاست، كه مروان به كنايه گفت:



عجت نساء بني زبيد عجة

كعجيج نسوتنا غداة الارنب



يعني از قبيله بني زبيد، همانند ناله هاي جگرخراش ما در جنگ ارنب، بر كشته هاي خود ناله و فغان سر دادند.

زنان با شنيدن اين سخن بار ديگر ناله بركشيدند و مروان گفت:



ضربت دو سر فيهم ضربة

اثبتت أركان ملك فاستقر [3] .



راوي مي گويد:

در آن حال كه عمرو بن سعيد خطبه مي خواند، ابن ابي حبيش برخاست و گفت: خداوند فاطمه را رحمت كناد. پس عمرو ضمن سخنان خود چيزي گفت و سپس خطاب به ابن ابي حبيش افزود: من از اين الكن در شگفتم. آخر تو را چه فاطمه؟ ابوحبيش گفت: مادرش خديجه بود! گفت: آري درست است، و فاطمه دختر پيغمبر هم هست، و از هر طرف شريف و بزرگوار، و به خدا قسم كه آرزومند بودم اميرالمؤمنين سر او را برايم نمي فرستاد! و به خدا قسم كه آرزو داشتم تا سر حسين بر پيكرش، و روحش همچنان در بدنش باقي مي بود. [4] آنگاه راوي مي گويد كه عمرو پس از آن واقعه سر حسين (ع) را به دمشق باز گردانيد. [5] .