ابن اعثم و ديگران آورده اند (و ما سخن از ابن اعثم نقل مي كنيم) [1] كه مي گويد: حرم رسول خدا (ص) را به شام آورده، آنها را از دروازه معروف به باب توماي دمشق وارد كردند. سپس آنها را از هر كوي و برزن عبور داده و در آخر، بر پلكان مسجد و در محلي كه ويژه اسيران ساخته بودند بر پاي بداشتند. در اين هنگام پيرمردي به آنها نزديك شد و گفت:

سپاس خداي را كه شما را به كشتن داد و نابودتان كرد و مردم را از شر ستيزه جوييتان راحت ساخت و اميرالمؤمنين (يزيد) را بر شما پيروز گردانيد.

آنگاه امام علي بن الحسين (ع) به او فرمود:

- اي پيرمرد! آيا قرآن خوانده اي؟ گفت:

- آري آن را خوانده ام. پرسيد:

- آيه قل لا أسئلكم عليه أجرا الا المودة في القربي [2] را هم قرائت كرده اي؟ پيرمرد گفت:

- آن را هم خوانده ام. علي بن الحسين - رضي الله عنه - گفت:

- اي پيرمرد! ما همان نزديكان پيغمبريم. سپس پرسيد: در سوره بني اسرائيل، آيه وءات ذاالقربي [3] را خوانده اي؟ پيرمرد گفت:

- آن را هم خوانده ام. علي - رضي الله عنه - گفت:

- نزديكان پيغمبر ماييم. و راستي، آيا اين آيه را هم خوانده اي كه مي فرمايد واعلموا أنما غنمتم... [4] پيرمرد گفت:

- آري، آن را هم خوانده ام. و علي گفت:

- ذوي القرباي پيغمبر ما هستيم. آيا اين آيه را هم خوانده اي انما يريد الله ليذهب... [5] پيرمرد گفت:

- آري، آن را هم خوانده ام! و علي گفت:

- ما همان اهل بيتي هستيم كه مورد نظر آيه تطهير مي باشد.

راوي مي گويد: آن پيرمرد پشيمان و سرافكنده از آنچه در بدو امر بر زبان آورده بود، مدتي را سر به زير افكند و سپس بر آسمان برداشت و گفت:

بارخدايا من از آنچه گفتم، كه حاكي از كينه به اينان بود، توبه كرده به سوي تو باز مي گردم. خداوندا! من از دشمنان محمد و آل محمد، چه آدمي باشند چه غير آدمي، بيزاري جسته و تو را بر آن گواه مي گيرم.