در كتاب فتوح اعثم و مقتل خوارزمي و ديگر مصادر آمده است: سپاهيان عمر سعد، حرم پيغمبر (فرزندان آن حضرت) را از كربلا به نام اسير به بند كشيده و كوچ دادند و رو به جانب كوفه نهادند. هنگامي كه قافله اسيران به كوفه رسيد، مردم كوفه به تماشاي آنها بيرون شدند و بر احوال و موقعيت آنان رقت آورده، سخت به گريه درآمدند و صدا به گريه و زاري بلند كردند.

علي بن الحسين كه سخت بيمار و در غل و زنجير محكم بسته شده بود، و بيماري او را از پاي درآورده بر تن جز رمقي برايش باقي نمانده بود. چون بي تابي و گريه كوفيان را مشاهده كرد، فرمود: اينان كه اين چنين بر مصيبت ما مي گريند و فرياد مي زنند، پس كشندگان ما چه كساني مي باشند؟!

در همين احوال زني از كوفيان از فراز بامي خطاب به قافله اسيران فرياد برآورد: شما اسيران از كدام خانواده مي باشيد؟ پاسخ دادند: ما اسيران آل محمديم! با شنيدن اين پاسخ، زن مزبور از بام فرود آمد و مقداري پوشاك و لباسهاي زنانه و مقنعه و روسري فراهم كرد و به بانوان حرم رسول تقديم داشت. [1] .