در مقتل خوارزمي و ديگر مصادر آمده است كه امام حسين (ع) بر در خيمه هاي حرم آمد و فرمود: علي، آن كودك شيرخواره ام، را بياوريد تا با او وداع كنم.

كودك را به آغوش حضرتش دادند. امام او را بوسيد و گفت: واي بر اين مردم كه دشمنشان جد تو (رسول خدا (ص)) باشد. و همان طور كه علي را در آغوش داشت، حرملة بن كاهل اسدي (گلوي آن كودك را نشانه گرفت) و تيري بينداخت كه گلوي او را از هم بدريد! امام دست به زيرگلوي طفل گرفت تا از خون مالامال شد و آن را به سوي آسمان پاشيد و گفت:

بارخدايا! اگر ياريت را در پيروزيمان بر يزيد از ما بازداشته اي، آن را مايه خير ما قرار داده و انتقام ما را از اين ستمگران بازستان....

پس از اسبشش به زير آمد و با غلاف شمشير گودالي كوچك براي آن كودك بكند. آنگاه جنازه خون آلودش را دفن و بر آن نماز گزارد. [1] .