چون علي اكبر به شهادت رسيد، عبدالله، فرزند مسلم و نوه عقيل بن ابي طالب [1] كه مادرش رقيه كبري دختر اميرالمؤمنين علي (ع) بود، [2] قدم به ميدان جنگ گذاشت، در حالي كه چنين مي خواند:



اليوم ألقي مسلما و هو أبي

و فتية بادوا علي دين النبي [3] .



امروز پدرم مسلم و جواناني را كه بر دين پيامبر هستند ديدار مي كنم.

طبري در تاريخ خود مي نويسد: عمرو بن صبيح تيري به جانب عبدالله افكند.

عبدالله براي اينكه سر خود را از اصابت تير در امان دارد، دست خود را سپر ساخت.

در نتيجه، تير عمرو، دست و سر او را به هم دوخت. [4] به اين ترتيب كه تير از كف دست او بگذشت و در كاسه سرش نشست. عبدالله هر قدر كوشيد نتوانست كه دست خود را آزاد كند و در اين حالت بود كه ناگاه تيري ديگري به قلبش بنشست و او را به شهادت رسانيد.

چون عبدالله مسلم به شهادت رسيد، سپاهيان يزيد ياران امام را از هر سو در ميان گرفتند و به ايشان حمله بردند.