طبري در تاريخ خود آورده است كه چهار نفر از ياران امام حسين (ع) به نامهاي عمر بن خالد، و جابر بن حارث سلماني، و سعد (آزاد كرده عمر بن خالد) و مجمع بن عبدالله عائذي، با شمشيرهاي آخته و دوشادوش ‍ يكديگر به ميدان نبرد تاختند و خود را به سپاه كوفيان زدند و با حملات پياپي خود، سپاه دشمن را از هم دريدند و پيش رفتند. در اين هنگام كوفيان فرصت يافته، آنان را در حلقه محاصره خود گرفتند و ارتباط آنها را از سپاه امام بريدند و از هر سو بر اندامشان زخم شمشير و نيزه فرود آوردند كه عباس بن علي (ع)، برادر امام، به ياريشان شتافت و با حمله به سپاه دشمن، ايشان را كه سراپا مجروح شده بودند از چنگال آنها نجات داد.

اما چون بار ديگر سپاه امام (ع) مورد هجوم كوفيان قرار گرفت، اين چهار نفر با تن مجروح شمشير كشيدند و جنگيدند تا سرانجام در يك جا از پا درآمدند و به خيل شهيدان پيوستند.