طبري و ديگران آورده اند كه امام حسين (ع) در حركت به سوي كوفه به هر آبادي كه مي رسيد، مردان آبادي در ركاب حضرتش به راه مي افتادند، و وي را در رفتن به كوفه همراهي مي نمودند، تا اينكه به زباله رسيدند. در آنجا بود كه امام خبر يافت ابن زياد، عبدالله بن يقطر را، كه حضرتش براي پيغامگزاري به كوفه فرستاده بود، دستگير و اعدام كرده است. پس آن حضرت نامه اي را كه به دستش رسيده بود بگشود و آن را براي همراهان خود بخواند و سپس چنين گفت:

بسم الله الرحمن الرحيم

اما بعد، خبر جانگداز شهادت مسلم بن عقيل و هاني بن عروه و عبدالله بن يقطر به ما رسيد، و از اينكه شيعيان ما از ياري ما رويگردانيده و ما را رها كردند آگاه شديم. اينك هر كدام از شما كه بخواهد، مي تواند بازگردد و تعهدي نسبت به ما نخواهد داشت!

مردم با شنيدن اين خبر از چپ و راست از گرد حضرتش پراكنده شدند تا جايي كه امام ماند و ياراني كه از مدينه با وي بيرون شده بودند!

اين حركت امام از آن روي بود كه مي دانست باديه نشينان به آن اميد وي را همراهي مي كنند كه باور دارند حضرتش نمي خواست آنها با او همراه باشند، مگر آنكه قبلا از آنچه در پيش روي دارند آگاه باشند. و او بخوبي مي دانست كه اگر آنها حقيقت را دريابند، او را در اين حركت همراهي نخواهند كرد، مگر اينكه خواسته باشند با امام مواسات كنند.