امام در مسير ياد شده بر كنار آبي، عبدالله بن مطيع عدوي [1] را ديد. عبدالله به حضرتش گفت: اي پسر رسول خدا! پدر و مادرم فدايت باد، چه چيز تو را به اين مسافرت واداشته است؟ امام او را از ماجرا آگاه فرمود. پس ‍ فرزند مطيع گفت: اي پسر پيغمبر! خداي را و حرمت اسلام را فرا چشمت مي دارم كه موجب بي حرمتي آنها نشوي! تو را به خدا سوگند مي دهم كه احترام پيامبر و حرمت عرب را نگه داري! به خدا سوگند اگر در پي به دست آوردن چيزي باشي كه بني اميه در دست دارند، بي هيچ شكي تو را مي كشند، و اگر تو را كشتند، ديگر از هيچ كسي پروا نخواهند داشت! به خدا قسم كه بي حرمتي به تو، بي حرمتي به اسلام و قريش و عرب است.

پس كاري نكن، و به كوفه مرو، و مزاحم بني اميه مشو! امام سخن او را نپذيرفت و به راه خود ادامه داد. [2] .

در روايتي آمده است كه امام در پاسخ عبدالله مطيع فرمود: لن يصيبنا الا ما كتب الله لنا = جز آنچه خداوند خواسته باشد، به ما نخواهد رسيد. پس ‍ او را وداع گفت و رو به راه نهاد. [3] .