طبري و بلاذري و طبراني و ابن سعد از قول رأس الجالوت [1] به نقل پدرش ‍ آورده اند كه گفت:

هر وقت گذارم به كربلا مي افتاد، مركبم را مي تاختم و بسرعت از آنجا مي گذشتم. پرسيدم: چرا چنين مي كردي؟ گفت: به ما گفته بودند كه فرزند پيغمبري در آن سرزمين كشته مي شود. و من از آن بيم داشتم كه نكند آن پيغمبرزاده من باشم!

اما وقتي كه حسين بن علي (ع) در آنجا به شهادت رسيد، با خود گفتم كه اين همان حادثه اي بوده كه از آن سخن مي گفتيم و از وقوعش خبر داشتيم. اين بود كه پس از آن واقعه، هر وقت كه گذارم به سرزمين كربلا مي افتاد، بي هيچ پروايي به آرامي از آنجا عبور مي كردم. [2] .