در زبـان فـارسـي، نه همچون پنداشته برخي، نيز صفت هاي حاليّه، مشبّهه، و مبالغه يافت مي شوند. مخصوصا هنگام ترجمه آيات و روايات، به اين ساخت هاي متفاوت بايد عنايت داشت:

صفت حاليّه (گذران): بن مضارع به اضافه ان. مثال: جويان.

صفت مشبّهه (پايدار): بن مضارع به اضافه ا. مثال: جويا.

صـفـت مـبـالغـه (فـراوان): بـن مـاضـي يـا اسـم به اضافه ار، گـار، گـر، كـار. مثال: جُستگر، جست و جوگر.

صفت فاعلي مطلق: بن مضارع به اضافه ـَ نده. مثال: جوينده.

چـنـانـچـه سـاخـت هاي سه گانه اول موجود نباشند، به ناچار در همان معاني نيز از ساخت چهارم استفاده مي شود.

از اين رو، مثلا برگردان صحيح عبارت (اللّه سَميعٌ عَليمٌ) چنين است:

(خداوند شنواي داناست.)

و نه:

(خداوند شنونده داننده است.)