مـكـان قـيـد در جـمـله، تـابـع قـاعـده خـاصـّي نـيست وبه مفهوم قيد، سَبْك مقاله، و نوع تأكيد نـويـسـنـده بستگي دارد. با اين حال، معمولا قيدهاي زمان و مكان و تأكيد و نفي در آغاز جمله مي آيـنـد؛ قـيـد حـالت و چـگـونـگـي پـيـش از فـعـل قـرار مـي گـيـرنـد؛ و قـيدهايي كه كلمه اي جز فـعـل را تـوضـيـح و تـقـيـيد مي بخشند پيش از همان كلمه مي نشينند. قيدهاي مركّب و گروه هاي قيدي نيز معمولا در آغاز جمله مي آيند. مثال:

قيد زمان، در آغاز جمله: (در آغاز نهضت، شعارهاي عاشورايي نقشي مؤثر داشتند.)

قـيـد حـالت، پـيـش از فـعـل: (حـمـاسـه كـربـلا را بـايـد عـاشـقـانـه تحليل كرد.)

قيد توضيح دهنده مُسند، پيش از مُسند: (رمز پيروزي حسين براي حكيمان كاملا آشكار است.)

قيد مركّب، در آغاز جمله: (نزد همه حق جويان، اعتبار حُرّ به معرفت اوست.)