مفعول نيز، همانند نهاد، گاه درازا مي يابد و جمله را بدنما مي كند. از راه هاي رفع اين عيب، به كـار بـردن (مـفـعـول مـُؤَوَّل) اسـت، يـعـنـي مـفـعـول را بـه شـكـل يـك جـمـله پـس از حـرف ربـط و بـدون حـرف نـشـانـه بـه كـار بـبـريـم. مثال:

مـفـعـول صـريـح:(تـحـريـر ايـن اثـر بـه قـلم مـيـرزاي بـزرگ در سال 1027 ق ‍ را مي توان مسلّم دانست.)

مـفـعـول مـؤ وّل: (مـي تـوان مـسـلم دانـسـت كـه ايـن اثـر بـه قـلم مـيـرزاي بـزرگ در سال 1027 ق ‍ تحرير يافته است.)