نهاد و گزاره بايد در پي يكديگر بيايند و جز به هنگام ضرورت، آن هم به كوتاهي، ميان آن دو فـاصـله نيفتد. فاصله نامناسب و زياد ميان نهاد و گزاره، جمله را بدنَما و دشوار جلوه مي دهد. مثال:

(شـيـخ طـبـرسـي ـ كـه بـرخـي او را مـنسوب به طَبْرِس (معرّبِ تفرش) و بعضي منسوب به طَبَرستان مي دانند و لذا نامش را دوگونه مي خوانند ـ داراي چند اثر تفسيري است.)