هـر جـمـله داراي اَركـان (بـخـش هـاي اصـلي) و اَجـزا (بـخـش هـاي كـامل كننده) است. اين اركان و اجزا هرگز نبايد از جمله حذف شوند، مگر آن كه نشانه (قرينه)اي بر حذف آن ها دلالت نمايد و جاي خالي شان را پُر كند. نشانه يا لفظي است يا معنوي يا سـاخـتـاري (سـيـاقـي، عـُرفي). جمله اي كه داراي ركن يا جزء حذف شده بدون نشانه باشد، نامتعادل و عيبناك است، مانند اين جمله:

(اين بنا در سده پنجم ترميم، امّا در پيِ زلزله اي سخت فرو ريخت.)

ركن حذف شده (بدون نشانه): فعلِ (شد) در (ترميم شد).

شكل درست همان جمله چنين است:

(اين بنا در سده پنجم ترميم، امّا در پي زلزله اي سخت ويران شد.)

نـتـيـجـه آن كـه: اصولاً نبايد ركن يا جزئي را از جمله حذف كنيم. در موارد خاص و اندك، تنها هنگامي به حذف تن دهيم كه يقين داشته باشيم: اوّلاً حذف با نشانه صورت مي پذيرد؛ ثانياً حذف به زيبايي يا روانيِ جمله كمك مي كند.