بـا آن كـه از جـمـله هـاي بـلنـد و چند سطري بايد پرهيز كرد، به جمله هاي كوتاه دبستاني و شـكـسـتـه نيز نبايد روي آورد. كنار هم چيدنِ چنين جمله هايي كه (جمله هاي پيوسته) نام دارند، نوشته را خام و سَبُك جلوه مي دهد. مثال:

(قـرآن راهـنـمـاي بـشـر اسـت. نـور قـرآن بـر همه عالم مي تابد. اگر قرآن نبود، جهان تيره بود.)

تـأكـيـد مـي كـنـيـم كه گاهي اين گونه نگارش، خود، موجِد سَبْكي روايي است و مطلوب به شـمـار مـي رود. امـّا در مـقـاله دائرة المـعـارفي، كنار هم چيدن جمله هاي پيوسته، مطلوب نيست و نوشته را از فخامت بي بهره مي كند.