اركان و اجزاي جمله بايد داراي پيوندي كاملاً منطقي و طبيعي باشند، به گونه اي كه خواننده بـه راحتي اين پيوند را دريابد و لمس كند. براي ايجاد اين پيوند، هم بايد قواعد دستوري را رعايت كنيم و هم از ذوق هنري سود بَريم. اين نكته در جمله هاي مركّب بيشتر وضوح و ضرورت مـي يابد. در اين مثال، مطالب مورد نظر چنان به هم مربوط شده اند كه گويي درصدد فرار از يكديگر بوده اند و نويسنده به اجبار پاي آن ها را به هم بسته است:

(... تـا آن جـا كـه وارد مـدح حـضـرت رسـول اكـرم مـي شـود و اصل قصيده در مدح ايشان است و باقي مقدّمه است و مي گويد....)

بـراي اصـلاح ايـن جـمـله، مـي تـوان جـمـله دوم را در آغـاز آورد و جـمـله اول و سوم را به شكل مركّب و مستقل پس از آن ذكر كرد:

(اصـل ايـن قـصـيـده در مـدح رسـول اكـرم اسـت. شاعر پس از آوردن مقدّمه مزبور، به اين بخش اصلي مي پردازد و مي گويد....)