نام بيگانه: Point Exclamation

وظيفه اصلي: نماياندن عاطفه

موارد كاربرد:

يـك. در پـايـان جـمـله هـاي عـاطـفـي بـراي نـمـايـانـدن عـواطـفـي مثل دعا، نفرين، آرزو، تحسين، تعجّب، و تأسّف:

(آمـدنـد چـلچراغ هاي ما را دزديدند... و با دستمال تائيس در قيصريّه ويران،جشن هنر و رقص ‍ آتش گرفتند!) [تأسّف]

(واي بر شما كاتبان و كاهنان و فريسيان!) [نفرين]

(بارك اللّه پسرم! ولي آخر نمي ارزد براي يك مشت....) [تحسين]

دو. پس از منادا، هنگامي كه ندا در همان جا پايان پذيرد:

(بنشين ليلا!)

(اي خداي من؛ خداي علي؛ خميني را كمك كن.)

تـذكـّر: بـرخـي مـي پندارند كه پس از هر جمله امري بايد اين نشانه را آورد. درست آن است كه نـشـانـه مـزبور تنها در پايان آن جمله امري بيايد كه تأكيدي خاص در آن به چشم مي خورد؛ زيرا در اين حال، در دايره يكي از عواطف جاي مي گيرد:

(رزمندگان! به پيش!)