درون مـقـاله، بـي درنـگ پس از مطلب مربوط، در ميان كمانك سه ويژگي مأخذ ذكر مي شود و ميان آن ها نشانه ويرگول قرار مي گيرد:

[نام منبع، شماره مجلّد / شماره صفحه (ها)ي مورد استناد]

تـذكـّر مـهم: در منبع دهي، از نشانه هاي اختصاري ج و ص استفاده نمي شود، بلكه شماره مجلّد به تنهايي پس از ويرگول، و شماره صفحه به تنهايي پس از مميّز مي آيد.

نام منبع با حروف خميده و به اندازه حروف متن مقاله درج مي گردد. در اين جا، اگر نام منبع دراز بـاشـد، بـه صـورت مـخـتـصـر و حـتـّي الامـكـان در يـكـي دو كـلمـه ذكـر مـي شـود. مثال:

رجـال شـنـاسـان، عـمـومـا، بـه اسـتـنـاد اخـبار رسيده از ائمّه، آن دو را موثّق دانسته اند. (كتاب الرّجال / 71).

هـنـگـامـي كـه امام به كربلا رسيد، پانصد سواره و صد پياده با او بودند. (مُرُوج الذَّهب، 2 / 61).

تنها در يك مورد لازم است كه چهار ويژگي مأخذ ذكر گردد و نام نويسنده نيز افزوده شود. و آن، هـنـگـامـي اسـت كـه مـأخـذي ديـگـر بـه هـمـان نـام در هـمـان مـقـاله ارائه شـده باشد. در اين حال، نام مشهور صاحب اثر پس از نام اثر ذكر مي شود؛ به اين شيوه:

[نام مأخذ، نام مشهور صاحب اثر، شماره مجلّد / شماره صفحه (ها)ي مربوط]

مثال:

(مقتل الحسين، خوارزمي، 2 / 25).