معمولا از تنظيم دائرة المعارف دو فايده مهم حاصل مي شود:

يك.دستيابي به اطّلاعات علمي بنيادين در هر موضوع.

دو.يافتن ريشه و پايه علمي هر مطلب، به گونه اي روشن و بي ابهام.

بـراي وصـول به اين هر دو دستاورد، نمي توان خواننده را صرفا به انبوهي از منابع ارجاع داد؛ بـلكـه بـايـد درون مـقـاله و پس از هر مطلب اشاره كرد كه آن مطلب به كدام منابع باز مي گردد. از اين رو، معرّفي منابع در دو جايگاه صورت مي پذيرد: درون مقاله پس از هر مطلب؛ و پـس از پـايـان مقاله به صورت يك مجموعه. امّا براي پرهيز از افزايش حجم، معرّفي منابع درون مقاله به كوتاهي صورت مي پذيرد، چنان كه از اين پس گفته خواهد شد.(3 ـ 9).