حـرف الف هـيچگاه حركت نمي پذيرد ـ خواه در فارسي و خواه در عربي ـ و از اين رو هرگز در آغـاز كـلمـه قرار نمي گيرد. امّا حرف همزه حركت مي پذيرد و در زبان عربي، در آغاز و ميان و فـرجـام كـلمـه؛ و در زبـان فـارسـي، تنها در آغاز كلمه مي آيد. حرف (آ) نيز تركيبي از دو حرف همزه و الف ـ در زبان فارسي ـ و دو همزه مفتوح و ساكن در زبان عربي است. بنابر اين:

در آغاز واژه هاي عربي و فارسي، حرف (آ) بر همزه مقدّم است.

در آغاز واژه هاي عربي و فارسي، الف وجود ندارد، بلكه همزه قرار مي گيرد.

در مـيـان و فـرجـام واژه هـاي فـارسـي، هـمـزه وجـود نـدارد و آنـچـه گـاه بـه شكل همزه نوشته مي شود، بايد به صورت (يا) بيايد.

در ميان و فرجام واژه هاي عربي، همزه بدون پايه يا با پايه الفي، همرتبه با الف است.