در دائرة المـعـارف، هـمـان قـدر كـه دوري از دشـنـام دهـي و كينه ورزي بايسته است، پرهيز از ثناگويي و مديحه سرايي نيز ضرور است. نويسنده مقاله نبايد عواطف خود را نسبت به نيكانو پـاكـان در قـالب واژه هـاي سـتـايـشـگـرانـه بـريـزد، بـلكـه بـايـد شـرح حال و كارنامه حقيقي ايشان را چنان زيبا و روشن ترسيم سازد كه مخاطب، خود، به بزرگي وشـكـوهشان ايمان آورَد و آنان را بستايد. البتّه ميزاني از تكريم و احترام كه بر مباني مذهبي ما استوار است و با برخي از اَعلام آميخته شده، پذيرفتني و بلكه مطلوب است.

مـثـال: هـنـگـام يادكرد نام امامان معصوم (ع) از نشانه ها يا واژه هاي احترام، درحدّ لزوم بهره مي گـيـريـم؛ ولي ديـگر گونه هاي ستايش را نه در قالب الفاظ مدحي، بلكه در تبيين جايگاه حقيقي آن بزرگان متجلّي مي سازيم.