از آن جـا كـه در دائرة المـعـارف بـنا بر كوتاه نويسي است، از آوردن شاهد شعري و عباراتي مـانـنـد آن پـرهـيـز مـي شـود؛ مـگـر آن كـه شـاهـد يـا عـبـارت مـورد نـظـر، بـه خـودي خـود، در انتقال معنا و تبيين سخن نقش اساسي داشته باشد.

مـثال: اگر براي اثبات شأن بلاغي يك اثر بخواهيم نمونه اي ارائه دهيم، بديهي است كه نـمـي تـوانـيـم صـرفـاً مفاد آن را عرضه كنيم، بلكه ناچاريم يكي دو بيت برجسته آن را به عنوان شاهد ارائه دهيم. البتّه در همين جا نيز اصل اختصار را رعايت مي كنيم.