هرگونه افراط و تفريط در قلمرو زبان و پرداخت مقالات دائرة المعارف، عيبي بزرگ تلقّي مي شود. از گونه هاي مهمّ افراط، ناب نويسي (استفاده محض و زياده روانه از واژه هاي خالصو كـهـن فـارسـي يـا بـرنـهـاده هـاي رواج نـيـافـتـه فـرهـنـگـسـتـان) اسـت. شكل بارز تفريط نيز آن است كه كاملاً همچون مردم كوچه و بازار، بنويسيم. در دائرة المعارف، اين هر دو ويژگي، نامطلوب شمرده مي شوند.

مـثـال: در يـك بـحـث تـاريـخـي، آمـده است: (عبداللّه وارد مسجد شد. در مقام ابراهيم ايستاد و باصداي بلند اين سوره را خواند:... ريختند و او را كتك مفصّلي زدند.) جمله اخير كاملاً محاوره اي پرداخت شده است و با زبان گزارش علمي تاريخي سازگاري ندارد.