هرگاه به ضرورت، نقل به لفظ صورت گيرد، ممكن است به يكي از چهار صورت زير، درآن تصرّفي حاصل گردد. روش هر تصرّف از اين قرار است:

يـك. قـسـمـتـي نـادرسـت بـه نـظـر مـي رسـد، ولي در مـتـن مـعـتبر آمده است. اين نادرستي شايدبرخاسته از اشتباه كاتبان و شايد ناشي از امري ديگر باشد.

روش: آوردن عبارتِ (چنين است در متن) در قلاّب.

مثال: (از آثار او عروة الوثقي [چنين است در متن] است.)

دو. نويسنده مردّد است كه كدام كلمه در نسخه خطّي آمده است.

روش. افـزودن وجـه مـورد تـرديـد هـمـراه عـلامـت سـؤال در قلاّب.

مـثـال: (ايـن طـايـفـه از فـرزنـدان سـنسن [سنبس؟] هستند كه به قصد ديدار امام علي (ع) راهي كوفه شده بود.)

سه. نويسنده مي خواهد قسمتي را ضرورتاً به متن بيفزايد؛ خواه براي توضيح، خواه براي ويرايش، و....

روش: افزودن قسمت مورد نظر در قلاّب.

مـثـال: (فـرزنـدان ابـوطـالب از تنها همسر او، فاطمه دختر اسد [بن هاشم بن عبد مناف] بوده اند.)

چهار. نويسنده درصدد نقل قسمتي از مطلب منقول است.

روش: آوردن سـه نـقـطـه در قـلاّب بـه جـاي مـطـلب نـقـل نـشـده. دليل آوردن قلاّب آن است كه خواننده گمان نكند نشانه (...) در خود متن بوده است.

مـثـال: (دليـل تـحـريـم اسـتـفـاده از قـمـه و [...] روايـات دال بر تحريم اِضرار معتدُّ به است.)