بازگشت

دقت در نقل و ترجمه


از ويژگي هاي دائرة المعارف اين است كه پژوهشگران و جويندگان معرفت بتوانند با اطمينان خـاطر به منقولات آن استناد ورزند و خود را بي نياز از وارسي مآخذ آن بشمارند. از اين رو، درنـقـل مـطـالب بـايـد دقـّت بـسـيـار روا داشـت. از جـمـله، بـايـد كـوشـيـد كـه مـفـاد مـطـلب مـنـقـول در نـقـل قـول غـيـر مـسـتـقـيـم ـ كـه رويـّه مـعـمـول در دائرة المـعارف است ـ و نيز عين آن درنـقـل قـول مـسـتـقـيـم حـفـظ گـردد و هـرگـاه تـرجـمـه مـطـلبـي آورده مـي شـود، دقـّت كـامـل و عميق به كار بسته شود. امانتداري علمي اقتضا مي كند كه نويسنده حتّي يك حرف را نيز بدون اطمينان كامل به زبان ديگر باز نگردانَد.

مـثـال: در مـوضـوع (امـام شـنـاسـي)، اگـر نـويـسـنـده بـخـواهـد پـيـام روايـت زيـر را مـنـتـقـل كند، بايد خود اطمينان يابد كه واژه (يعرف) دقيقاً داراي چه اِعراب و ترجمه اي است: (إِنَّ الحـُجَّةَ لا تـَقُومُ لِلّهِ عَلي خَلْقِهِ إلاّ بِإِم امٍ حَتّي يُعَرِّفَ / يُعَرَّفَ / يُعْرَفَ.) با اين كه هر سـه وجـه درسـت اسـت، نـويـسـنـده بـايـد بـهـتـريـن وجـه را بـا تأمّل و تحقيق كافي برگزيند.