بـر پـايـه تـعريفي كه پيش از اين، از مخاطب دائرة المعارف ارائه شد، مقاله بايد از زباني بـسـيـار روان و رسـا بـرخـوردار باشد. به اين ترتيب، ضمن حفظ معيارهاي بنيادينِ فصاحت وبـلاغـت، از كـاربـرد واژه هـاي غـريـب و اصطلاحات نامأنوس، و نيز شيوه نگارشي پيچيده وپرتكلّف بايد پرهيز كرد.

مـثـال: در مـيـان برخي از دانشوران حوزه هاي علوم ديني ـ كه گروهي از نويسندگان همين دائرةالمعارف را تشكيل مي دهند ـ گونه اي از زبان فارسي در گويش و نگارش رواج دارد كه كاملاً از فـضـاي گفتاري ـ نوشتاري حاكم بر متون و دروس و بحث هاي سنّتي حوزه اثر مي پذيرد. ايـن شـيـوه بـيـان ـ گرچه به جاي خود ارجمند و داراي كاربرد است ـ در نگارش ‍ امروزين، به ويـژه در مـقـالات دائرة المـعـارف، هـرگـز تـحـمّل كردني نيست، زيرا سرشار از پيچيدگي و تكرار نابجا و ايهام و خاص نويسي است.