هـرگـاه مـطـلبـي بـه كـسـي نـسـبـت داده مـي شـود، بـايـد دو اصل مهم را در نظر گرفت:

يك. نويسنده از طرق علمي يقين پيدا كرده باشد كه آن نسبت صحيح است.

مـثال: عبارات و جمله هايي كه به نام حديث يا شعر به معصومان (ع) نسبت داده شده اند، هرگزنبايد به اين عنوان يا عنوان هاي مشابه در دائرة المعارف ذكر گردند؛ مگر آن كه نويسنده يقينبيابد انتساب مزبور صحيح است.

دو. چـنـانـچـه مطلب مزبور نقش اساسي در مقاله داشته باشد، لازم است فردي كه مطلب به او مـسـتـنـد اسـت در آن قـلمـرو خـاص داراي اعـتـبـار قـول بـاشـد. ايـن اصـل در نقل مطالب حسّاسيّت برانگيز بايد بادقّت بيشتر رعايت گردد؛ مانند (كافر شمردنِ كسي).

نمونه: (إِنَّ الحَياةَ عَقيدةٌ و جِهادٌ) منسوب به امام حسين (ع).