آنچه در درون سينه انسان جاي دارد، قلب است نه سنگ! واين قلب كه ترسيم كننده امواج عواطف انساني است به هنگام مشاهده منظره كودك يتيمي كه در آغوش مادر در يك شب سرد زمستاني از فراق پدر جان مي دهد به لرزه در مي آيد وبا سرازير كردن سيلاب اشك، خطوط اين امواج را در صفحه صورت ترسيم مي كند و نشان مي دهد قلبي زنده وسرشار از عواطف مردمي است.

آيا اگر با شنيدن حادثه جان سپردن يك طفل شيرخوار در آغوش پدر، ودست وپا زدن در ميان سيلاب خون در حادثه كربلا، قلبي بتپد، وشراره هاي آتشين خود را به صورت قطره هاي اشك به خارج پرتاب كند، نشانه ضعف وناتواني است يا دليل است بر بيداري آن قلب پر احساس؟