گريه مادري كه از ديدن فرزند دلبند گمشده خويش پس از چندين سال، سر داده مي شود، يا گريه شادي آفرين ورضايت بار عاشق پاكبازي كه پس از يك عمر محروميت معشوق خود را مي يابد، گريه شوق است.

قسمت زيادي از حماسه هاي كربلا شوق آفرين و شورانگيز است و به دنبال آن سيلاب اشك شوق به خاطر آن همه رشادتها، فداكاريها، شجاعتها، آزاد مرديها، و سخنرانيهاي آتشين مردان و زنان به ظاهر اسير، از ديدگان شنونده سرازير مي گردد، آيا اين گريه دليل بر شكست است؟