شمر بن ذي الجوشن، جاني شماره يك حادثه كربلا، پس از جنگ شورشيان كوفه با مختار، كه فرماندهي چند گروه را به عهده داشت از كوفه متواري شد و فرار را برقرار ترجيح داد.

اما مختار در تعقيب اين عنصر خبيث بود. لذا ابوعمره كه از افراد بسيار ارزنده و از ياران صميمي مختار بود و كينه قاتلان حسين بن علي را در دل داشت، از طرف مختار مامور كشتن شمر شد. ابوعمره با گروهي به تعقيب شمر رفت و او را در يكي از روستاهاي بصره پيدا نمود. ابوعمره طي يك درگيري مسلحانه، شمر را زخمي كرد و سپس به اسارت خود در آورد. او را به نزد مختار آورد، مختار دستور داد او را گردن زدند و جسد او را در ديگ روغن جوشيده قرار دادند و يكي از اطرافيان مختار، سر شمر را با پاي خود لگد كوب كرد. [1] .

شمر بن ذي الجوشن، از سران و شجاعان مردم كوفه بود كه در زمان حضرت علي از شيعيان و طرفداران حضرتش به شمار مي آمد و در جنگ صفين در ركاب علي با سپاه معاويه جنگيد و شجاعت خوبي از خود نشان داد. اما شمر همانند بسياري از مردم كوفه، در راه خود استوار نماند و به خاطر روح نفاقي كه در او وجود داشت، جزء دشمنان خاندان رسالت در آمد و به حكومت اموي پيوست.