در سال 61 هجري تلخ تريـن فاجعه تاريخ انسانـي به وقـوع پيـوست، روز عاشـورا بـود كه بهتريـن خلق به همـراه بهتـريـن نزديكان و بهترين اصحاب و بهتـرين مسلمانان در سرزمينـي كه به واسطه ايـن بهتـرينها، بهتـريـن شـد، شـربت شهادت را در عطـش وصــال دوست، سركشيدند.

اما در مقابل اين بهترينها، بدتريـن هايي نيز وجود داشت. اول آن كه كسانـي حضـرت امام حسيـن(ع)و يارانـش را به شهادت رساندنـد بدترين مردم بـودند. دوم آنكه بدتريـن ظلمها را بر آن حضرت روا داشتند به گونه اي كه به نحـوي دلخراش و جانسوز امام حسيـن(ع) و يارانش را به شهادت رساندند. بديـن گونه بود كه عاشورا جاودانه شد و خـداوند اجر ايـن همه جانفشانـي و مظلـوميت را چه زيبا در ايـن دنيا به آن حضـرت عطـا نمـود، چنـان كه به امـام حسيـن(ع) كرامات بسيار بخشيد و در محبت و زيارت و تربت آن بزرگـوار فارغ از عطاي اخروي، كرامت دنيوي بخشيد. در ترنـم باران معرفت چنيـن رسيده است:

امام صادق(ع)فرمود:(مـن زارالحسيـن في يوم عاشـورا و جبت اله الجنه) [1] كسـي كه در روز عاشـورا امام حسيـن(ع) را زيارت كنـد بهشت بر او واجب مي شود.

و امام رضـا(ع)فـرمـود:(فان البكاء عليه(الحسيـن)يحط ذنـوب العظام) [2] . همانا گـريستـن بـر امـام حسيـن(ع)گنـاهان بزرگ را نابود مي كند.

و امام صـادق(ع) فـرمـود:(مـن زار قبـر أبـي عبـدالله (ع) يـوم عاشـورا، عارفا بحقه كان كمـن زار الله تعالي في عرشه) [3] كسـي كه روز عاشورا قبر امام حسيـن (ع) را زيارت نمايد در حالي كه حق او را بشناسـد همانند آن است كه خـداي را در عرش او زيارت كرده است.

و در سيره ابـرار و نيكان آمـده است كه آنان حق آن مقام والا را مي شناختنـد و در سايه ايـن شناخت در مقام عمل حق او را گـرامـي مـي داشتنـد. بزرگان از رهگذر ايـن احتـرامات بزرگـي يافته انـد: