سعد بن عبدالله اشعري كه از فقيهان و عالمان بزرگ شيعه است مي گويد: خدمت امام حسن عسگري عليه السلام شرفياب شده عرض كردم: سؤالهايي دارم. فرمود: «از نور ديده ام سؤال كن».

از امام زمان عليه السلام سؤال كردم كه تأويل كهيعص [1] چيست؟

حضرت چنين جواب داد: «اين حروف از اخبار غيبي است كه خداوند بنده ي خويش زكريا عليه السلام را از آن با خبر كرد، و سپس داستان آن را براي پيامبر گرامي اسلام حضرت محمّد صلي اللَّه عليه و آله بازگو كرد.

قضيه از اين قرار بود كه حضرت زكريا عليه السلام از خداي عزوجل


درخواست كرد كه اسامي مبارك پنج وجود مقدس عليهم السلام را به او تعليم نمايد. خداوند جبرئيل را فرستاد و آن اسامي را به وي تعليم داد.

از آن پس وقتي نامهاي حضرت محمّد صلي اللَّه عليه و آله و حضرت علي و حضرت فاطمه و حضرت امام حسن عليهم السلام را بر زبان جاري مي كرد اندوه و ناراحتي او زايل مي شد، ولي هرگاه نام مبارك امام حسين عليه السلام را ذكر مي كرد گريه اش مي گرفت و (از فرط غم و غصه) نفس او به شماره مي افتاد.

روزي به درگاه حق تعالي عرض كرد: بار الها، چرا نام آن چهار نفر را كه ذكر مي كنم اندوهم تسكين مي يابد، ولي هنگامي كه نام حسين عليه السلام را بر زبان مي آورم اشكم جاري مي شود و آه از نهادم برمي آيد؟

در اين جا خداي تبارك و تعالي او را از قضيه ي امام حسين عليه السلام با خبر كرد و فرمود: كهيعص كه «كاف» اسم كربلا، «هاء» هلاك شدن و شهادت عترت طاهره عليهم السلام، «ياء» يزيد كه به امام حسين عليه السلام ستم مي كند، «عين»عطش امام حسين عليه السلام و «صاد» صبر آن حضرت است. حضرت زكريا از شنيدن اين مطلب تا سه روز ملازم مسجد و عبادتگاه خويش شده و كسي را به آن جا راه نداد و مشغول گريه و ناله با صداي بلند و مرثيه سرايي براي امام حسين عليه السلام شد» [2] .