امام صادق عليه السلام فرمود: «هنگامي كه اميرالمؤمنين عليه السلام از كربلا مي گذشت اشك از ديدگان مباركش جاري شدن فرمود: اين جا محل پياده شدن آنها، و اين جا محل بار انداختن آنهاست، و اين جا خون آنها ريخته خواهد شد. خوشا به حال تو اي پربت كه خون دوستان بر تو ريخته مي شود» [1] .

و فرمود: «يكي دو ميل به كربلا مانده بود كه اميرالمؤمنين عليه السلام از مردم جلو افتاده، خود را به محل دفن شهيدان رساند.... سپس در حالي كه براستر سوار بود پاهاي مبارك را از ركاب خارج و گرد آنها دور مي زد و مي فرمود: اين جا محل نزول و محل به زمين افتادن شهداست، كسي از پيشينيان در فضيلت از آنها سبقت نگرفته و هيچ كس از


آيندگان نيز به رتبه ي آنان نخواهد رسيد» [2] .

ابن عباس مي گويد: «در جنگ صفين، هنگامي كه به نينوا رسيديم، اميرالمؤمنين عليه السلام گريه زيادي نمود و نماز بسيار به جاي آورد و سپس لحظه اي به خواب رفت. در عالم رؤيا امام حسين عليه السلام را ديده بود كه در آن سرزمين غرق درياي خون است.

لذا آن حضرت فرمود: اين زمين كرب و بلا، يعني غم و اندوه و سختي و مشقت است.حسين به همراه هفده نفر از فرزندانم از اولاد فاطمه عليهاالسلام در آن دفن مي شوند. اين زمين در آسمان معروف و شناخته شده است و به عنوان زمين كرب و بلا ياد مي شود» [3] .

هرثمه گويد: در جنگ صفين، هنگامي كه به كربلا رسيديم، اميرالمؤمنين عليه السلام از مركب پايين آمده و اقامه ي جماعت نمودند. پس از نماز، قدري از خاك كربلا برداشته بوييد و فرمود: «چه تربت پاك و پاكيزه اي! محشور مي شوند از تو گروهي كه بدون حساب داخل بهشت مي شوند» [4] .

و بنابر نقل طَبراني و هيثمي اميرالمؤمنين عليه السلام چنين فرمودند: «از اين زمين هفتاد هزار نفر محشور شوند كه بدون حساب داخل بهشت مي شوند» [5] .