تقدير و احترام پيامبر صلي اللَّه عليه و آله و اميرمؤمنان عليه السلام از تربت كربلا و كلمات دُرربار آن دو بزرگوار همراه با تأثر و حزن و اندوه، بيانگر گوشه اي از ارزش والاي آن است. اين مطلب با اسناد فراوان در كتب شيعه و سني مكرر به چشم مي خورد.

شيخ مفيد و ديگران از پيامبر صلي اللَّه عليه و آله نقل مي كنند كه فرمود: «شبانه مرا سير داده و به كربلا رسانيدند. در آن جا محل شهادت فرزندم حسين و گروهي از فرزندان و اهل بيتم را به من نشان دادند. سپس حضرت قدري تربت كه شبيه خاك قرمز بود به اُمّ سلمه داده و به او سفارش كردند كه آن را محافظت كند [1] .

در روايتي آمده است: «هنگامي كه جبرئيل خبر شهادت امام حسين عليه السلام را به پيامبر صلي اللَّه عليه و آله داد، عرض كرد: مي خواهيد تربت او را به


شما نشان دهم؟ و همان لحظه به كربلا رفته به فاصله ي كمتر از يك چشم به هم زدن قدري تربت آورد». امام صادق عليه السلام فرمودند: «آن حضرت، تربت را از جبرئيل گرفته و فرمود: خوشا به حال تو اي تربت و خوشا به حال كسي كه در (خاك) تو كشته مي شود» [2] .

ابن عباس گويد: «همانند بوي مشك، آن تربت، فضا را معطّر كرده بود» [3] .

از روايتهاي متعدد استفاده مي شود كساني كه هنگام خبر شهادت آن حضرت، از كربلا تربت آورده اند اينها هستند: «جبرئيل عليه السلام، يكي از بزرگان فرشتگان، فرشته ي مأمور باران، همه ي فرشتگان آسمانها، خود پيامبر گرامي اسلام صلي اللَّه عليه و آله» [4] .