جانشين مسلم بن عقبة، «حصين بن نمير»، پس از مرگ او به مكه آمد و آنجا را محاصره كرد و با منجنيق و عراده، خانه ي خدا را سنگباران كرد و با پارچه و نفت و ديگر اشياء آتش زنه، كعبه را به آتش كشيد و ويران كرد. [1] .

درباره ي او و عمل ننگينش گفته اند:

«ابن نمير مسؤوليت بدكاري را به عهده گرفت؛ كاري كه با آن، مقام و مصلي هر دو را به آتش كشيد.» [2] .



در طول درگيري، گاهي كه هر دو گروه دست از جنگ مي كشيدند، «عبدالله بن عمير»، خطيب ابن زبير، بر پشت بام كعبه مي رفت و با همه ي توان فرياد مي زد: «اي مردم شام، اين حرم خداست، حرمي كه در جاهليت هم پناهگاه مردمان بود و پرندگان و حيوانات در آن آسوده بودند. از خدا بترسيد اي مردم شام!»

در طرف ديگر، شاميان فرياد مي زدند: «اطاعت كنيد، اطاعت كنيد خليفه را؛ حمله كنيد، حمله كنيد، تا شب نشده كار را يكسره كنيد.»


اين شيوه را ادامه دادند تا آنكه كعبه آتش گرفت. مردم شام كه چنين ديدند، گفتند: «حرمت كعبه و اطاعت خليفه با هم جمع شدند و معارضه كردند تا آنكه اطاعت از خليفه بر حرمت كعبه چيرگي يافت.» [3] .

در آتش سوزي كعبه، از شعله هاي آتشي كه افروختند، پرده هاي كبعه و سقف و هر دو شاخ قوچي كه خدا براي اسماعيل عليه السلام فدا داده و در كعبه آويزان بود،همه در آتش سوخت. [4] .

محاصره ي مكه تا وقتي كه خبر مرگ يزيد به لشكريانش رسيد ادامه داشت.