در مسند احمد بن حنبل و فضائل او، معجم كبير طبراني، مستدرك حاكم، رياض النضرة و ديگر مصادر از قول عمار بن ابي عمار از «ابن عباس» آمده است كه گفت:

«روز به نيمه رسيده بود كه رسول خدا را در خواب ديدم سخت برافروخته با موي پريشان و خاك آلود كه شيشه اي در دست داشت پر از خون. خطاب به حضرتش گفتم: «پدر و مادرم به


فدايت اي پيامبر خدا! اين چيست؟» فرمود: «اين خون حسين و ياران اوست كه همين امروز برداشته ام».

عمار مي گويد: «ما آن روز را [كه ابن عباس بدان اشاره كرده بود] بررسي و تحقيق كرديم و ديديم همان روزي است كه حسين در آن به شهادت رسيده است.» [1] .

و در تاريخ ابن عساكر و ابن كثير از قول علي بن زيد، نوه ي جدعان، آمده است:

«ابن عباس از خواب برخاست و استرجاع كرد و گفت: «به خدا قسم كه حسين كشته شد!» يكي از يارانش از او پرسيد: «ازكجا چنين مي گويي؟» گفت: «در خواب پيغمبر را با شيشه اي پر از خون ديدم» كه به من فرمود: «مي داني كه امتم پس از من چه كردند؟ آنها حسينم را كشتند و اين خون او و يارانش مي باشد كه به نزد خدا مي برم!»

آن روز و ساعات را يادداشت كردند و پس از گذشتن بيست و


چهار روز به مدينه خبر رسيد كه در همان روز و همان ساعت حسين كشته شده است.» [2] .