در مقتل خوارزمي و ديگر مصادر آمده است كه امام حسين عليه السلام بر در خيمه هاي حرم آمد و فرمود: «علي، آن كودك شيرخواره ام، را بياوريد تا با او وداع كنم».

كودك را به آغوش حضرتش دادند. امام او را بوسيد و گفت: «واي بر اين مردم كه دشمنشان جد تو [رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم] باشد». و همان طور كه علي را در آغوش داشت، «حرملة بن كاهل اسدي» [گلوي آن كودك را نشانه گرفت و] تيري بينداخت كه گلوي او را از هم بدريد! امام دست به زير گلوي طفل گرفت تا از خون مالامال شد و آن را به سوي آسمان پاشيد و گفت:

«بارخدايا! اگر ياريت را در پيروزيمان بر يزيد از ما باز داشته اي، آن را مايه ي خير ما قرار ده و انتقام ما را از اين ستمگران


بازستان...»

و از اسبش به زير آمد و با غلاف شمشير گودالي كوچك براي آن كودك بكند. آنگاه جنازه ي خون آلودش را دفن و بر آن نماز گزارد.» [1] .