آنگاه برادران امام عليه السلام آماده ي رفتن به ميدان جنگ شدند تا خود را فداي برادر كنند. نخستين ايشان «ابوبكر بن علي» (عبدالله) و مادرش ليلي دختر مسعود بن خالد بود. ابوبكر قدم به ميدان گذاشت، در حالي كه چنين مي خواند:



«شيخي علي ذو الفخار الأطوال

من هاشم الصدق الكريم المفضل



هذا الحسين ابن النبي المرسل

نذود عنه بالحسام الفيصل



تفديه نفسي من أخ مبجل

يا رب فامنحني الثواب المجزل» [1] .



و جنگيد تا اينكه سرانجام به دست زحر بن قيس نخعي از پاي درآمد و به شهادت رسيد.