چون علي اكبر به شهادت رسيد، عبدالله، فرزند مسلم و نوه ي عقيل بن ابي طالب، [1] كه مارش رقيه كبري دخت اميرالمؤمنين علي عليه السلام بود، [2] قدم به ميدان جنگ گذاشت، در حالي كه چنين


مي خواند:



«اليوم ألقي مسلما و هو أبي

و فتية بادوا علي دين النبي» [3] .



«امروز پدرم مسلم و جواناني را كه بر دين پيامبر كشته شدند ديدار مي كنم.»

طبري در تارخ خود مي نويسد: «عمرو بن صبيح تيري به جانب عبدالله افكند. عبدالله براي اينكه سر خود را از اصابت تير درامان دارد، دست خود را سپر ساخت. در نتيجه، تير عمرو، دست و سر او را به هم دوخت. به اين ترتيب كه تير از كف دست او بگذشت و در كاسه ي سرش نشست. عبدالله هر قدر كوشيد نتوانست كه دست خود را آزاد كند و در اين حالت بود كه ناگاه تير ديگري به قلبش بنشست و او را به شهادت رسانيد».

چون عبدالله بن مسلم به شهادت رسيد، سپاهيان يزيد ياران امام را از هر سو در ميان گرفتند و به ايشان حمله بردند.