احياي دين بر مبناي تصوير رفتاري ايمان،شكل ديگري پيدا مي كند. زيرا در اين تصوير، ساختار ايمان، عمل به معناي انجام طاعات و ترك معاصي است. و آنچه به منزله ي دين تلقي مي شود و رفتار ديني است اعم از رفتار اخلاقي و فقهي.زندگي ديني در اين تصوير به معناي آييني زيستن است. متدين كسي نيست كه به معارفي تصديق كند بلكه كسي است كه طبق آيين ديني زندگي كند. حيات دين به انديشه هاي ديني نيست بلكه به زندگي آييني است. در اين صورت آسيب پذيري حيات ديني به معناي آفت زدگي زندگي آييني متدينان است و احياي دين به معناي زنده كردن زندگي آييني است. زندگي آييني در معرض چند آفت عمده است: فراموشي اوامر و نواهي الهي و دور افتادن متدين از زندگي آييني، جابجايي در هندسه ي اوامر و نواهي: احكام خمسه و نيز تقسيم گناهان به كبيره و صغيره نشانگر هندسه خاصي از مجموعه اوامر و نواهي الهي است.

مهمترين آفت در ايمان ديني بر اين مبنا نشاندن غير خدا در مسند الوهيت است. چه اينكه فرد، خود را در چنين مسندي بنشاند و يا حاكم طاغوتي را خدا بداند، به تعبير ديگر مهمترين آفت در ايمان ديني، شرك است. ايمان ديني در بينش قرآني مهمترين

ضربه ي اخلاقي بر روح تكبر و خودپسندي جاهلي (حمية الجاهليه) است.

احياگري دين بر اين مبنا، احياي عبوديت خداوند و زنده كردن زندگي آييني است.