يكي از بارزترين ويژگي هاي شخصيتي امام حسين(عليه السلام)همانا خصيصه افشاگري و رسواسازي حكومت فاسد و نامشروع وقت بود. امام حسين(عليه السلام)بي هيچ واهمه و بدون ذرّه اي محافظه كاري در هر فرصتي كه به دست مي داد، به براندازي نقاب پوشالي از چهره ظلم مي پرداخت. چنان كه مشهور است در كودكي خود نيز ـ با همان كردار و لحن كودكانه ـ در مسجد بزرگ مدينه به غاصبان خلافت پدر بزرگوارش تاخته و آن ها را از نشستن در جايگاه جدّ گرامي اش حضرت رسول اكرم(صلي الله عليه وآله) باز مي داشته است.

اين كلام زيبا و بسيار حسّاس پيش از واقعه كربلا از حضرت نقل شده است: «علي الاسلام السّلام اذ قد بليت الامّةُ براع مثل يزيد»؛ كار اسلام خاتمه مي پذيرد، هنگامي كه مردم تحت رهبري مردي چون يزيد بن معاويه قرار گيرند.

در ميان احاديث مشهور و متواتر نبوي حديث شريفي وجود دارد كه نمي توان از كنار آن به سادگي گذشت. حديث «حسين مني و انا من حسين» شايد از پيش گويي هايي است كه از حضرت پيامبر نقل شده و بي ترديد نشان دهنده ماندگاري مكتب توحيدي حضرت رسول اكرم (صلي الله عليه وآله) به پاي مردي نهضت بزرگ حسيني و عزت وافتخار آفريني سيدالشهداست.

بنابراين، اگر بخواهيم در تمام تاريخ و فرهنگ اسلامي يك انسان نمونه براي تبيين و تعريف كلمه بسيار والاي «عزّت» معرفي كنيم، بي گمان آن فرد كسي جز امام سوم شيعيان، حضرت سيدالشهدا امام حسين(عليه السلام) و پدر بزرگوارشان نخواهد بود.