در مقابل ديدگاه افراطي، گرايشهايي قرار دارد كه احياي دين را به معناي جمود بر الفاظ قرآن و روايات تفسير كرده، با هر گونه نوآوري و امر جديدي كه در زمان پيامبر (ص) نبوده به عنوان بدعت در دين مبارزه مي كنند.

در ميان شيعيان، اخباريان و در ميان اهل سنت، پيروان احمد بن حنبل را مي توان از طرفداران اين ديدگاه معرفي كرد و اكنون وهابيان نمونه كامل اين جران فكري هستند و به لحاظ اينكه اين جريان فكري هنوز رواج دارد و در همه كشورهاي اسلامي به عنوان احياگري ديني و ترويج دين عتيق [1] تبليغ مي شود، آن را بطور خيلي مختصر طرح مي كنيم.

[1] به همين جهت آنان را سلفيه مي‏نامند زيرا آنان خود را تابع سلف صالح يعني اصحاب پيامبر و تابعين مي‏دانستند «وهابيان، علي اصغر فقيهي ص 23».