پيوسته انقلابيون، از زندگي و شهادت سرخ جامگان شهيد الهام مي گيرند و حماسه هاي متجلّي در شهادت ها، انگيزه آفرين و مبارز پرور و شهيدساز بوده و خواهد بود. نگاه به عاشورا به عنوان مكتبي كه الگوي جهاد و شهادت طلبي و فداكاري است و همه ملل جهان و آزادگان بايد از اين سرچشمه سيراب شوند، از عناصر ديگري است كه در اشعار عاشورايي مطرح است، به نمونه هايي نيز از اينگونه سروده ها توجه كنيد:

حجة الاسلام بهجتي شفق مي سرايد:



عالم از شور تو غرق هيجان است

هنوز نهضتت مايه الهام جهان است



هنوز كربلاي تو پيام آور خون است و قيام

مكتبت راهنماي دگران است هنوز



تا قيامت ز قيام تو قيامت برپاست

از قيام تو پيام تو عيان است هنوز



همه ماه محرّم، همه جا كرب و بلاست

در جهان، موج جهاد تو روان است هنوز



جاودان بينمت استاده به پيكار، دلير

لا اري الموت ترا ورد زبان است هنوز



باغ خشكيده دين را تو ز خون دادي آب

نه عجب گر كه شكوفا و جوان است هنوز



تربت پاك تو كازادگي آموزد و عشق

سرمه ديده صاحب نظران است هنوز [1] .



جعفر نوا، در اشاره به درسهاي مكتب حسيني مي گويد:



ز سربازي سرافرازي بود آزاد مردان را

سرافرازي و سربازي ز شاه كربلا آموز



حسين آسا به دفع فتنه بيگانگان برخيز

شعار آشنايي با خدا، از آشنا آموز [2] .



قاسم سروي ها نيز در اينكه آزادي خواهان جهان خوشه چين مكتب اويند، مي گويد:



شرح جانبازي او يكسر كتاب زندگي است

جان فدا كردن نخستين مطلع ديوان اوست



هر كه در عالم دم از قانون آزادي زند

در حقيقت خوشه چين خرمن احسان اوست



درس رادي و جوانمردي به عالم داد و رفت

كاخ حريّت به پا از درس جاويدان اوست [3] .



اين آموزه ها نه تنها ويژه حسين(ع)، بلكه رهنمود همه عاشوراييان و ياران شهيد اوست. عباس بن علي(ع) در رأس اينگونه آموزگاران حريّت است. در شعر «صلواتي» مي خوانيم:



داد درس ياري و جانبازي و مردانگي

بر همه اهل جهان، عباس، سردار حسين [4] .



قاسم رسا نيز درا ين زمينه مي سرايد:



قامت مردانگي افراشت سبط مصطفي

تا بياموزد فداكاري به افراد بشر [5] .



از شيوه هاي مبارزه حق جويانه و مكتبي، «شهادت طلبي» است. با تكيه به اين فرهنگ، خون بر شمشير پيروز مي شود و حنجر بريده بر خنجر كين غلبه مي يابد. اين درس نيز براي مبارزان شهادت طلب در سراسر جهان دستمايه الهام است. «جواد محقق» چنين مي سرايد:



اگر چه داد به راه خداي خود سر را

شكست حنجر او خنجر ستمگر را [6] .



فرهنگ «احدي الحسنيين» و خود را در همه حال پيروز ديدن، از آموزه هاي سياسي عاشورا است. حسين بن علي(ع) خود را در مسير خير و خداخواهانه مي ديد، چه پيروز شود، چه كشته گردد:

«ارجو ان يكون خيراً ما اراد الله بنا قتلنا ام ظفرنا» [7] .

اين تلقي خاص و پيشرو، پيوسته انگيزه آفرين مبارزان است و هرگز مبارزان راه خدا خود را شكست خورده نمي بينند، چون به تكليف عمل كرده اند.



گرچه از داغ لاله مي سوزيم

ما همان سربلند ديروزيم



چون به تكليف خود عمل كرديم

روز فتح و شكست پيروزيم [8] .



اين فرهنگ، در طول زمان دعوتگر حق طلبان و ستم ستيزان است و فرياد «هل من ناصر» او پيوسته در گوش زمان جاري است.

«امام انقلاب كربلا با روح اين دعوت

زمان ها را، مكان ها را به ياري مي زند فرياد استمداد

از آن فرياد دعوتگر كه در متن زمان جاري است

و پيغامش شعار شور و بيداري است

ميان حق و باطل، داد با بيداد

نبردي جاودان بر پاست

در اين ميدان و اين پيكار

نداي دعوتش چشم انتظار پاسخي از ماست

كه حق تنهاست

و هر جا كربلا، هر روز عاشوراست.» [9] .

مكتب بودن عاشورا براي مبارزه دائمي عليه ستم و استبداد، تنها با همان ديدِ «كل يومٍ عاشورا و كلّ ارضٍ كربلا» قابل تحقق است. اين بينش سياسي و مبارزاتي در شعرهاي بسياري مطرح است، از جمله اينها:

تا شود اين عرصه خاكي سراسر كربلا تا ابد مي جوشد از رگهاي عاشورا عطش [10] .

امام راحل قدس سرّه كوشيد تا اين بينش را در باور مردم رسوخ دهد. مي فرمود:

«دستور آن بود كه اين برنامه، سرلوحه زندگي امّت در هر روز و در هر سرزميني باشد. روزهايي كه بر ما گذشت، عاشوراي مكرر بود و ميدانها و خيابانها و كوي و بر زنهايي كه خون فرزندان اسلام در آن ريخت، كربلاي مكرر.» [11] .