همت سيراب
تا ابد برخي آن تشنه شهيدم كه فرات
شاهد همت سيراب و لب تشنه ي اوست
آن جوانمرد كه لب تشنه ز دريا بگذشت
زانكه دريا به بر همت او كم ز سبوست
غرق آتش كه مگر آب رساند به حرم
خون فشان از سر و از ساعد و آويزه ي پوست
به مثل دوست بود به ز برادر اما
جان به قربان برادر كه چنين باشد دوست
اي صبا، هر سحر از جانب من بوسه بزن
بر زميني كه ز خون شهدا غاليه بوست