او مردي جوان و جنگجويي سرسخت و پرتوان از اهالي كوفه و از بزرگترين اصحاب به شمار آمده است. عبدالله بن عمير، مردي از قبيله ي «بني عليم» بود. او جزء اولين شهدايي است كه از جبهه ي امام حسين عليه السلام در روز عاشورا به ميدان نبرد رفت. كنيه او «ابووهب» بود، جواني دلاور و حماسي از شيعيان كوفه بود. به كوفه آمده، در نزديكي «بئر العبد» خانه اي گرفت و با همسرش به آنجا منتقل شد. وقتي ديد عمر سعد، نيرو آماده و سازماندهي مي كند تا از نخيله به جنگ حسين بن علي عليه السلام در كربلا بروند، پيش خود گفت: به خدا قسم شيفته ي جهاد با مشركان بودم. اميدوارم جنگ با اينان كه به نبرد فرزند پيامبر مي روند، نزد خداوند كم ثواب تر از جهاد با مشركان نباشد. پيش همسرش رفت و نيت خود را با او در ميان گذاشت، شبانه هر دو از كوفه بيرون رفتند و شب هشتم محرم به ياوران حسين در كربلا پيوستند. همسر او نيز از شهداي كربلا بود. پس از شهادت عبدالله، زنش خود را به بالين او رساند و خاك از چهره ي او مي زدود كه به دستور شمر، يكي از غلامانش (به نام رستم) با گرزي بر سر او زد و كنار شوهرش به شهادت رسيد. عبدالله، دومين شهيد از اصحاب امام حسين عليه السلام بود. نام آن بزرگوار در زيارت ناحيه ي مقدسه و «رجبيه» نيز آمده است.

بنوعليم بن جناب: تيره اي از قبيله ي «كنانة» عذره و «قضاعه» مي باشد و از اعراب قحطان به شمار مي رود. (يمن، عرب جنوب).