به قولي او همان «ابن عباس» از روايتگران معروف تاريخ عاشوراست.

از جمله كساني بود كه پس از تصميم امام حسين عليه السلام براي رفتن به كوفه، تلاش مي كرد آن حضرت را از اين سفر بازدارد و بي وفايي كوفيان را يادآوري مي كرد و چون كلماتش در اراده ي امام تأثير نگذاشت، به شدت متأثر شد. از كساني بود كه پيشاپيش از شهادت سيدالشهداء خبر داشت و روز عاشورا در مدينه بود و با ديدن خواب و تبديل مشكي كه داشت به خون، از كشته شدن حسين عليه السلام باخبر شد. ابن عباس، پسر عموي اميرالمؤمنين و پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم بود و از چهره هاي بارز مفسران اسلام محسوب مي شد كه تفسير را از حضرت علي عليه السلام، آموخته بود. مجالس ابن عباس، آميخته به بحثهاي قرآني بود. او از بزرگان اسلام بود، اما نسبت به مواضع سياسي او درباره ي عثمان و امويان و مسايل حكومت و خلافت، نظرهاي متناقضي ابراز شده است. به لحاظ علمي، به او «حبر امت» مي گفتند. او در اواخر عمر نابينا شده بود. در سال 68


هجري، در فتنه پسر زبير، در طائف درگذشت، در حالي كه هفتاد سال عمر داشت و محمد حنفيه بر او نماز گزارد.