وي از هواداران و پيروان قيام مختار بن ابوعبيد ثقفي بود. او در جنگ عليه نيروهاي ابن زياد شركت جست. و در سپاه مختار تحت فرماندهي ابراهيم بن اشتر جزء پهلوانان بود.

«شريك بن جدير» مردي كه فرمانده ي جنايتكار شامي را كشت از ياران نزديك اميرمؤمنان عليه السلام بود و تا آخرين لحظه حيات حضرت، در كنار ايشان بود و در


جنگ صفين، مردانگي ها از خود نشان داد و يك چشمش در آن جنگ آسيب ديده بود. پس از شهادت علي عليه السلام، به «بيت المقدس» رفت و هنگامي كه خبر شهادت مظلومانه ي امام حسين عليه السلام را شنيد، چنين گفت: به خدا عهد مي بندم، اگر ياوراني پيدا كنم كه خونخواه حسين عليه السلام باشند پسر مرجانه (ابن زياد) را خواهم كشت و يا در مقابل او كشته خواهم شد و هنگامي كه خبر قيام مختار را شنيد خود را به او رساند و در كنار مختار بود، «مختار»، در اعزام ارتش ابراهيم به سوي لشكر شام، فرماندهي قوم «ربيعه» را به شريك سپرد و شريك با 300 تن از ياران خود چنين گفتند: كه با خدا عهد بسته ايم، و اين 300 نفر، به عنوان گروه شهادت طلب با شريك «بيعت مرگ» كردند و در حمله لشكر «ابراهيم»، به ارتش شام، شريك و ياران شهادت پيشه ي او آنچنان مردانه جنگيدند كه دشمن را به هزيمت دادند و تا مقر فرماندهي «ابن زياد»، پيشروي كردند و جز صداي چكاچك شمشيرها و فرياد «يا لثارات الحسين» ياران شريك، چيز ديگر به گوش نمي رسيد و شريك هميشه مي گفت:



كل عيش قد اراه قذرا

غير ركز الرمح في ظل الفرس



«زندگي از نظر من بي ارزش است مگر آن گاه كه نيزه بر زمين بكوبي و در سايه اش باشي، يعني زندگي شرافتمندانه، در ميدان نبرد است».